Redakcja „Wolne Lektury”

h1. Poeta

O szczególnej pozycji poety byli przekonani już starożytni. Horacy, a za nim później Kochanowski, pisał o tym, że poeta zyskuje *[[Nieśmiertelność|nieśmiertelność]]* poprzez swoje dzieła, które będą znane przyszłym pokoleniom (przez co zachowana zostanie też *[[Pamięć|pamięć]]* o [[Imię|imieniu]] poety). Dzieło literackie stanowić więc miało „pomnik trwalszy niż ze spiżu”. Do innej tradycyjnej (raczej z tradycji starogreckiej) roli poety jako podejmującego trud utrwalenia w pieśniach podań, mitów oraz *[[Historia|historii]]* wspólnoty - nawiązali później romantycy. Właśnie w romantyzmie nowe oblicze i wielką popularność zyskała też koncepcja poety-wieszcza. Romantycy stworzyli tę koncepcję, pamiętając o tym, że grecki Apollo opiekował się nie tylko sztuką, ale także wyroczniami i jasnowidzami. Romantyczny poeta miał posiadać szczególny dar przenikania do duchowej sfery rzeczywistości, a więc docierania do prawdy. Był to dar [[Wiedza|wiedzy]] bezpośredniej, pozarozumowej, dostępny dzięki natchnieniu; łączył się z umiejętnością *[[proroctwo|prorokowania]]*, przewidywania przyszłych wydarzeń. Szczególnie polscy romantycy widzieli siebie w roli duchowych *[[Przywódca|przywódców]]* narodu, definiujących istotę tegoż narodu oraz moralizatorów stojących na straży wskazywanych przez siebie wartości i idei. Poniekąd poeci romantyczni byli również politykami, ponieważ w wyniku toczonych przez nich sporów ideowych tworzyły się definicje pojęć takich jak [[Naród|naród]], [[Ojczyzna|ojczyzna]] itp., a także pewne style myślenia politycznego, zarówno o orientacji lewicowej, jak również konserwatywnej.