Redakcja „Wolne Lektury”

h1. Skład przypisów

W zależności od rodzaju przypisu używamy różnych rodzajów oznaczeń (tagów). Przypis w tekście wpisujemy (w większości przypadków, zob. niżej)  bezpośrednio (bez spacji) po słowie a. frazie, która ma być objaśniona - na Wolnych Lekturach wszystkie przypisy wyświetlają się na samym końcu, pod tekstem. Każdy przypis jest podlinkowany do odpowiedniego miejsca w tekście ("przykład przypisu na Wolnych Lekturach":http://www.wolnelektury.pl/katalog/lektura/maria-powiesc-ukrainska.html#footnote-id65291318).

Na platformie redakcyjnej przypisy wyświetlają się w ,,dymkach" obok słowa (a. wersu), do którego się odnoszą ("przykład przypisu na platformie redakcyjnej":http://redakcja.wolnelektury.pl/editor/edit/zapolska-bydle/#VisualPerspective).

h2. Umiejscowienie przypisów (odsyłaczy do przypisów)

Przypis umieszcza się bezpośrednio po objaśnianym słowie, frazie lub fragmencie tekstu z *wyjątkiem* następujących sytuacji:

1. *Zdania*. Przypis do zdań (oraz dłuższych, wielozdaniowych fragmentów tekstu) zakończonych kropką stawia się przed tą kropką. Jeśli przypis objaśnia całe zdanie (lub dłuższy fragment tekstu) zakończone pytajnikiem, wykrzyknikiem lub wielokropkiem, przypis umieszcza się po tym znaku przestankowym. Jeśli objaśniane zdanie kończy się skrótem z kropką, to przypis umieszcza się po tej kropce (i nie stawia dodatkowej kropki po nim).

2. *Cudzysłowy i nawiasy*. Jeśli objaśniane jest pojedyncze słowo i jest ono w tekście objęte cudzysłowami, to przypis umieszcza się po cudzysłowie zamykającym. Jeśli objaśniana fraza jest w tekście objęta cudzysłowami, to przypis umieszcza się po cudzysłowie zamykającym. Jeśli objaśniany jest tylko ostatni wyraz lub końcowa część takiej frazy, to przypis umieszcza się bezpośrednio po objaśnianej części, przed cudzysłowem zamykającym. Ta sama zasada stosuje się do nawiasów.

h2. Rodzaje przypisów

* przypis autora dzieła: *<pa>* treść-przypisu *</pa>*

* przypis tłumacza dzieła (publikowany tylko jeśli wygasły prawa autorskie do tłumaczenia): *<pt>* treść-przypisu *</pt>*

* przypis redakcyjny (redaktora, wydawcy, edytora publikacji, o ile wygasły do niego prawa autorskie): *<pr>* treść-przypisu *</pr>*

* przypis edytorski (osoby redagującej tekst w zespole Wolnych Lektur): *<pe>* treść-przypisu *</pe>*

* przypis tradycyjny (obecny w tekście utworu na mocy uznanej tradycji wydawniczej, np. religijnej): *<ptrad>* treść-przypisu *</ptrad>*

h2. Skład przypisu

Przypis składa się z terminu do zdefiniowania (*definiendum*) oraz definicji (*definiens*).

*Definiendum* w redakcji Wolnych Lektur zawsze ujęte jest w tagi <slowo_obce>...</slowo_obce> - np.: 

<slowo_obce>bieży</slowo_obce>.

Natomiast *definiens* zawsze występuje po myślniku --- i kończy się kropką: 

<pe><slowo_obce>bieży</slowo_obce> --- biegnie.</pe>.

Przypisy składa się zgodnie z zasadami składu tekstów. Należy w nich oznaczać tagami słowa obce, wyróżnienia, tytuły dzieł - tak, jak zostało to oznaczone w źródle (na skanie).

[[Przykłady przypisów na Wolnych Lekturach]]

h2. Przypisy z blokami

Przypis może być traktowany jak sekcja (zawierać bloki). W taki przypadku pierwszy akapit przypisu powinien być akapitem, tj. być objęty tagiem @<akap>@:

<pre>

<pe><akap><slowo_obce>…</slowo_obce> --- …</akap>

...

</pe>

</pre>

Bardzo długie przypisy mogą wymagać złożenia jako przypisy końcowe – zob. [[Dodatkowe_metadane#Skład-przypisów-jako-końcowe|Skład przypisów jako końcowe]].